صنعت سرامیک و کاشی در ایران از هنر سفالگری ریشه گرفته است. سفالگری در واقع هنر تزیین و استفاده از گل نپخته می باشد که در ایران قدمتی بیش از ۱۰ هزار سال دارد! با پیدایش کوره های پخت سفال که حدود ۸ هزار سال پیش اتفاق افتاد صنعت سرامیک و کاشی هم آغاز گردید.
اولین آثار به جا مانده از هنر کاشی در ایران، مربوط به معبدی در بین النهرین است که مربوط به نیمه دوم قبل از میلاد بوده و ستون‌های آن با استفاده از عاج، صدف و سنگ‌های رنگی مزین شده است. پس از این معبد، نمونه‌های کامل‌تر کاشی دیوار در قصر‌های آشور و بابل و اکتشافات مارلیک دیده شد. شبستان گنبد‌دار مسجد جامع قزوین از اولین نمونه‌هایی است که در آن از کاشی تزئینی استفاده شده است. در قرن ششم کاشی‌ها با لعاب فیروزه و لاجوردی و در قرن هشتم کاشی‌ها با خمیر سنگ یا همان خمیر چینی ساخته می‌شدند. از قرن نهم طیف وسیعی از کاشی‌های معرق به جا مانده است. نمونه‌های استفاده از شده از این نوع کاشی در مسجد گوهرشاد است. همچنین از دستاورد‌های مهم این صنعت در بناهای تاریخی سلسله های صفویه، زندیه به کار گرفته شده است.
تا اواسط دهه ۳۰ هجری شمسی، صنعت کاشی و سرامیک ایران به صورت دستی اداره می‌شد تا اینکه با وارد شدن تجهیزات صنعتی پیشرفته شاهد تاسیس کارخانجات مدرن کاشی و سرامیک در ایران شدیم. با تاسیس کارخانه کاشی و سرامیک در شهرهای مختلف ایران، هم تامین نیاز داخلی صورت پذیرفت و هم بحث صادرات رونق گرفت.